boeken lezen (no. 3)

            Boeken lezen (3)

Deze ochtend zijn briesje en zonlicht voortreffelijk;

aan het noorderraam ging de frisse regen voorbij.

Ik zwaai het bezoek uit en sla mijn boek open;

dan komt mijn vrouw en heeft een heel verhaal:

‘Geld is er niet, en dan al die afhankelijke familie:

acht monden te voeden — hoe doen we dat ooit alleen?

Belangrijk bezoek staat er nooit eens voor de deur;

armoe en kou — dat is alles wat we zullen kennen.

Als je nou maar eens wat minder scherp was,

bejegen de mensen eens met aardigheid of stroop.’

Mijn ziekte, kan die door iemand genezen worden?

Mijn botten zijn me door de hemel toebedeeld.

Zo niet en was ik in het ouderlijk domein gebleven,

had ik dan mijn banden daarmee doorgesneden?

Als ik nu zou toegeven aan een pietluttige kantoorbaan,

is dat dan geen verraad aan mijn heer en mijn vader?

Ga weg! Val me nou niet langer lastig!

Ik wil converseren met de Ouden in mijn boek.

読書八首（其三）。今朝風日佳、北窓過新雨。謝客開吾帙、山妻来有叙。無禄須衆眷、八口豈独処。輪鞅不門到、饑寒恐自取。願少退其鋭、応接雑媚嫵。吾病誰砭箴、吾骨天賦予。不然父母国、何必解珪組。今而勉齷齪、無乃欺君父。去矣勿聒我、方与古人語。

Rai San’yō 頼山陽 (1780-1832) was de zoon van een samurai-geleerde in dienst van het Hiroshima-domein. Anders dan zijn vader besloot hij zich volledig aan de literatuur en geschiedenis te wijden: op zijn negentiende verbrak hij de banden met zijn domein, werd daarmee een rōnin (een ‘golf-man’: samurai zonder heer) — nadat zijn vader hem eerst drie jaar in zijn kamer opsloot om hem die schande te besparen. Uiteindelijk vestigde San’yō zich in Kyoto, waar hij onder meer zijn Een onofficiële geschiedenis van Japan (Nihon gaishi 日本外史, 1829) voltooide. Dit is het derde gedicht uit een reeks van acht, getiteld ‘Boeken lezen’. Voor het zesde uit de reeks, zie hier.

De foto toont een zeventiende of achttiende-eeuws terracotta-beeld dat twee boeken voorstelt. Het bevindt zich in het Convento dos Capuchos (‘Kapucijnerklooster’), Sintra, Portugal. Foto genomen op 21 maart 2022.