de zee kent ze niet
het meisje voor wie ik
met een strohoed op
allebei mijn handen
breed uiteen spreidde
umi o shiranu / shōjo no mae ni / mugiwarabō no / ware wa ryōte o / hirogete itari
Terayama Shūji 寺山修司 (1935-1983) was een bijna manisch actieve avant-garde theatermaker en filmregisseur, die vooral met zijn theatergroep Tenjō sajiki 天井桟敷 (De engelenbak) beroemd en berucht werd en ook in Europa successen vierde — onder meer in het Mickery Theater in Amsterdam, in 1977. Zie YouTube voor filmwerk van hem. Terayama heeft zijn hele leven lang, al vanaf zijn dertiende, de tanka-vorm beoefend, die voor hem als zelfexpressie naadloos overging in zijn theater- en filmwerk.
De afbeelding is een detail uit de anime Howl’s Moving Castle (Hauru no ugoku shiro ハウルの動く城, 2004) van Miyazaki Hayao en Studio Ghibli. (En ja, op de afbeelding is het het meisje dat de strohoed draagt; in de tanka is dat de dichter.)
2 reacties op “de zee kent ze niet”
Maar her meisje heeft toch niet de strohoed op? (#illustratie)
In het gedicht is het inderdaad de “ik”, de dichter, die de strohoed opheeft. Mijn opmerking “En ja, hier draagt het meisje de strohoed” slaat op het plaatje uit de anime, waarop Sophie met haar strohoed met rode lint te zien is.