Slaapwandelen
.
net buiten de deur een briesje met de geur van sterretjes
ooit en toen was ik op straat
.
ik sliep
een droomloze slaap
een plots buitje had me gewekt
.
de tramrails had ik een huizenblok eerder overgestoken
als een demon raasde een taxi voorbij
over de duistere boulevard
.
toen ik om me heen keek
was ik nergens
was ik daar middenin
was ik bang
.
op weg naar huis
.
in het raam van de kennel de geur van stro
in het raam van de kruidenarts de geur van alcohol
.
in het raam van het Chinese restaurant was de watermeloen zo rood
hebben ze in een Chinees restaurant nou echt watermeloen?
en toch
in het raam van het Chinese restaurant was de watermeloen zo rood
.
夢遊病
.
椽さきに 線香花火の風が沈むと
いつか わたしは 街にゐた
.
眠ってゐた
夢のない眠りだった
ふりだした小雨が わたしをさました
.
電車みちを横切って一丁
魔のやうにタクシーが吹き過ぎる
暗い 大通り
.
見まはすと
わたしはどこにもゐなかった
わたしはまっただなかにゐた
こはかった
.
帰りみち
.
犬やのウインドウに わらの匂ひ
蛇やのウインドウに アルコールの匂ひ
.
支那料理やのウインドウに 西瓜は赤かった
支那料理やに西瓜があるものだらうか
でも
支那料理やのウインドウに 西瓜は赤かった
Yoshihara Sachiko shishū 吉原幸子詩集 (Shichōsha, 1973), p. 17-18.
Yoshihara Sachiko 吉原幸子 (1932-2002), in haar debuutbundel Litanie voor een kindertijd (Yōnen rentō 幼年連祷, 1964), waarvoor zij Murō Saisei-prijs voor poëzie ontving.
Een volgende keer meer over haar.
De afbeelding toont het kunstwerk ‘De overeenkomst tussen herinnering en werkelijkheid’ (Omoide to genjitsu no itchi 想い出と現実の一致, 1998) van Yokoo Tadanori 横尾忠則 (1936). Collectie Toyama Prefectural Museum of Art and Design 富山県美術館.
7 reacties op “ik was daar middenin”
prachtig (zoals altijd eigenlijk!)
Prachtig verwoorde gewaarwordingen.Indrukwekkend.
ik vind alles in elk bericht heel mooi en inspirerend en vergeet te reageren en te danken.
dank voor het licht
de ruimte wordt opgetild
ik zweef zonder vallen en droog de kopjes schuur de bodem van een pan
de theedoek in de wind
vastgeknepen met een wasknijper
zwaait
Wat een mooi gedicht Ivo, dank! Sluit pijnlijk mooi aan bij vorige week, zeker na de afgelopen week. Meer van haar, inderdaad!
En een hebi-ya (slangenwinkel) is dus een kruidenartsentoko, curieus, ik had geen idee. Jammer dat zo’n woord in de (mooie) vertaling niet overeind kan blijven?
Inderdaad, een hebiya 蛇屋 is een (ouderwetse) manier om te verwijzen naar een apotheek die in traditionele ‘Chinese’ medicijnen doet (zgn. kanpō 漢方). Je zag daar nogal eens bijv. adders op sterk water in een fles. Vandaar de naam; dat is waarnaar Yoshihara verwijst.
Hallo Ivo, erg mooi!
Ik had een klein taalkundig vraagje, aangezien de taal mij zo interesseert.
Ik zie in het begin van de Japanse versie de vorm 眠ってゐた en verderop ook どこにもゐなかった. Ik herken hierin de “uitgestorven” hiragana voor “wi”, maar inhoudelijk lijkt het erg op het werkwoord いる. Zien we hier een oudere variant hiervan? Of zit dit anders?
Inderdaad is ゐ het hiragana-schriftteken “wi”. En inderdaad hebben we hier te maken met een ouderwetse schrijfwijze voor het werkwoord iru いる (klassiek Japans: wiru ゐる). Al heel vroeg in de geschiedenis (laat-Heian) valt het klankverschil tussen wi en i weg en werden de twee lettergrepen hetzelfde uitgesproken (voor zover je dat op basis van schriftelijke bronnen kunt vaststellen; dat heeft dan met maken met schijnbare inwisselbaarheid — hetzelfde geldt voor wo を en o お). In 1946 heeft een spellingcommissie vrij vergaande spelingshervormingen doorgevoerd, met als voornaamste doel schrijfwijze en uitspraak dichter in elkaar te brengen (今日 wordt きょう en niet meer けふ, terwijl het al eeuwen als “kyō” werd uitgesproken, enz.). Het zal op dat moment geweest zijn (maar ik zou dat moeten nazoeken) dat besloten werd dat de spelling van het werkwoord iru voortaan いる was en niet meer ゐる. Maar dat betekende niet dat iedereen vervolgens de nieuwe spelling ging hanteren. Zeker in literaire teksten zie dat ゐる nog een lang bestaan heeft. Dus dat je dat in een gedicht uit de jaren ’60 van de vorige eeuw tegenkomt is niet zo raar.