voor John Coltrane
.
jij leefde en je ademde, dat was al
elk kwartier een duizend zuchten slaakte je
één keer maar tijdens dat hele leven van je schreeuwde je het uit
en wat is er daardoor dan veranderd in de wereld?
zulke stomme vragen zal ik niet meer stellen, hoor
midden in de nacht een blikje lauw bier
en een doos wonderlijk genoeg niet klef geworden crackers
dat is de stuff van onze wanhoop en van onze hoop
.
moeilijk te verwoorden is
eigenlijk maar één ding
namelijk dat we of er na onze dood dan wel nog bij leven
iets zal zijn niet weten
.
als ziel en lot langs elkaar schurende geluiden maken
resten mij alleen nog onomatopeeën
maar mocht dat ooit in druk verschijnen
is kreunen al te zinloos
.
ik doe mijn ogen dicht
dat geen visioen verschijnt is eerder een bron van trots
maar de afschrikwekkendheid daarvan
zal me ooit laten gillen
.
8 februari 1973
.
ジョン・コルトレーンに
.
きみは生きていて呼吸してたに過ぎないんだ
十五分間に千回もためいきをつき
一生かかってたった一回叫んだ
それでこの世の何が変わったか？
なんてそんな大ゲサな問いはやめるよ
真夜中のなまぬるいビールの一カンと
奇跡的にしけっていないクラッカーの一箱が
ぼくらの失望と希望そのものさ
.
そして曰く言い難いものは
ただひとつだけ
それがぼくらの死後にあるのか生前に
あるのかさえわからない
.
魂と運命がこすれあって音をたててら
もうぼくにも擬声語しか残ってないよ
でも活字になるんじゃ
呻くのだって無駄か
.
ぼくは目をつむって
どんな幻影も浮かばぬ事がむしろ誇りだ
その事の怖ろしさに
いつか泣き喚くとしても
.
8/2/1973
Een overpeinzing van Levende Meesterdichter Tanikawa Shuntarō 谷川俊太郎 (1931), uit zijn bundel Midden in de nacht had ik in de keuken met je willen praten (Yonaka ni daidokoro de boku wa kimi ni hanashikaketakatta 夜中に台所でぼくは君に話しかけたかった, 1975).
Striptekenaar Cosey wilde altijd dat je bepaalde muziek luisterde bij het lezen van zijn albums. In navolging daarvan bij dit gedicht de suggestie dat je A Love Supreme dan wel Giant Steps beluisteren kan. Tanikawa zelf zou misschien zeggen: ‘Nee, My Favorite Things’, want in dezelfde bundel heeft hij een gedicht opgenomen met die titel. Maar ja, dat is dan weer een verzekerd haakje naar The Sound of Music en het is nog geen Kerst.
Het linoleumsnede-portret uit 1985 van John Coltrane is van de hand van Hayo de Boer. Dank voor het mogen plaatsen ervan.
