toen ik op mijn allermooist was
.
toen ik op mijn allermooist was
waren de steden leeg en lagen in puin
en vanaf onwaarschijnlijke plekken
kon je glimpen opvangen van iets als een blauwe hemel
.
toen ik op mijn allermooist was
stierven zoveel mensen om mij heen
in fabrieken op zee op naamloze eilanden
ik kreeg de kans niet meer om er chique uit te zien
.
toen ik op mijn allermooist was
gaf niemand ooit een lief cadeautje meer
mannen wisten alleen nog maar hoe een saluut te brengen
ze lieten me alleen hun mooie oogopslag en vertrokken allemaal
.
toen ik op mijn allermooist was
was mijn hoofd leeg
was mijn hart dwars
schitterden alleen mijn handen en voeten kastanjebruin
.
toen ik op mijn allermooist was
verloor mijn land de oorlog
zoiets stompzinnigs geloof je toch niet
ik rolde de mouwen van mijn bloes op en paradeerde rond door de miserabele stad
.
toen ik op mijn allermooist was
stroomde er jazz uit de radio
voelde ik me zo lichtzinnig als toen ik een verboden sigaret opstak
en vond genot in zoete muziek uit een ander land
.
toen ik op mijn allermooist was
was ik ontzettend ongelukkig
voelde ik me ontzettend tegenstrijdig
was ik verschrikkelijk eenzaam
.
dus besloot ik als het even kon lang te leven en dan
wanneer ik oud was een echt prachtig schilderij te maken
net als die ouwe Rouault uit Frankrijk
begrijp je
わたしが一番きれいだったとき
.
わたしが一番きれいだったとき
街々はがらがらと崩れていって
とんでもないところから
青空なんかが見えたりした
.
わたしが一番きれいだったとき
まわりの人達が沢山死んだ
工場で 海で 名もない島で
わたしはおしゃれのきっかけを落としてしまった
.
わたしが一番きれいだったとき
誰もやさしい贈り物を捧げてはくれなかった
男たちは挙手の礼しか知らなくて
きれいな眼差だけを残し皆（みな）発っていった
.
わたしが一番きれいだったとき
わたしの頭はからっぽで
わたしの心はかたくなで
手足ばかりが栗色に光った
.
わたしが一番きれいだったとき
わたしの国は戦争で負けた
そんな馬鹿なことってあるものか
ブラウスの腕をまくり卑屈な町をのし歩いた
.
わたしが一番きれいだったとき
ラジオからはジャズが溢れた
禁煙を破ったときのようにくらくらしながら
わたしは異国の甘い音楽をむさぼった
.
わたしが一番きれいだったとき
わたしはとてもふしあわせ
わたしはとてもとんちんかん
わたしはめっぽうさびしかった
.
だから決めた できれば長生きすることに
年とってから凄く美しい絵を描いた
フランスのルオー爺さんのように
ね
Ibaragi Noriko 茨木のり子 (1926-2006) is een van de bekendste naoorlogse vrouwelijke dichters in Japan, en dit allicht haar bekendste gedicht. Geschreven in 1957, verwoordde het voor velen de tegenstrijdige en bittere ervaring van herwonnen vrijheid na een verloren oorlog. Hoe gevoelig men is voor de schilderijen van Georges Rouault (1872-1958) is een kwestie van smaak.
De foto toont Ibaragi Noriko op haar twintigste, in 1946. Bron: Wikipedia.
